kattenbelletje

ik had mijn sleutels aan mijn camera gehangen

alsof het een soort kattebelletje was 

vastgeketend aan m’n eigen toegankelijkheid
de tijd opgegeten uitgespuwd zonder maar enig benul

van de stilligheid waarin ik liep

ongeroepen naar de kust gehaald
dwalend in een taal die geen van ons verstaan zou

en de schaduw ons achtervolgend met de zon die ons had moeten redden daar

vertaald in de zachtste weerbaarheid

de langste adem van een eenzaamheid die nooit slijten zou

een handje vol vliegende wegwijzers de richting volledig kwijtgeraakt in een achtergebleven geur

vertaald naar stappen in zee

niets uitgedaan maar

alles volstaan in dat oceanenbad dat daar voor ons lag

vertroebeld door de twijfels die we steeds weer meenamen
aan de afgesleten arm

de warmste plekken onontdekt

vertellen tot waar het puntje lag

en maar roepen dat we maar tot onze knieën mochten

dat nooit in de vergetelheid

de woorden dansen nog als in een draaikolk achter ons aan

daar in ons poppenbestaan

al het voornaamste

zo zou het gedaan zijn

zo zou het gaan

vooraan

met mezelf meelopend

-D.

my keys dangling from my camera

as if it was a sort of cat bell

chained to my own accessibility
the time eaten and spit out without a clue

of the stillness in which i was walking

called to the coast
stumbling in a language that none of us would be able to understand

and the shadow that would haunt us and the sun that should have saved us there

translated in the softest resilience

the longest breath of the loneliness that would never wear out

a hand full of flying guides completely lost in their way of a scent left behind

translated to steps into sea

nothing taken off but

everything sufficed in that oceanbath laying before us

roily by the doubts that we kept taking with us dragged along on our worn out arms

the warmest spots undiscovered

telling until where the point was

and keep calling that we couldn’t go further than our knees

that will never fall into oblivion

the words still dancing travelling behind us in a vortex

there in our doll-existence

all the main thigns

that’s how it would have gone

that’s how it will go

in front

walking along with myself

-D.